De Binnentuin

Waar ik woon, ligt tussen vier huizenblokken ingeklemd een binnentuin. Verscholen voor de buitenwereld, een rauwe groene oase. Al is het woord ’tuin’ misschien een wat te florissante voorstelling van zaken, het is eerder een flinke lap ongecultiveerd groen, van grofweg 40 bij 40 meter. Lang geleden een opslagplek waar de gemeentelijke diensten borden, hekken en lantaarnpalen hadden liggen, maar al ruim 15 jaar leeg en verlaten. Verlaten door de gemeente en het gemeentelijke groenbeheer. Het hekwerk vertoont grote gaten, en eens in de 5 jaar of zo doet de gemeente weer een halfslachtige poging die te dichten. Binnen een week wandel je zo het terrein weer op.

En Wat Er Toen Gebeurde Zal je Verbazen.
Goed, het zal je verbazen als je jonger bent dan 30 denk ik. Je ziet zowaar het hele jaar door spelende kinderen. Kinderen die met gevonden pallets, dekzeilen, weggegooide parasols en stukken hekwerk hutten bouwen. Kuilen graven. Wereldoorlogen uitvechten. Kortom, een speelplek die je ieder kind zou toewensen, in plaats van de met rubberen tegels omgeven standaard schommel en vooral niet te hoge, niet te steile glijbaan, gekeurd op afwezigheid van elk scherp randje. (met valbeveiliging!)

Maar ja, zo’n stukje onaangeharkte stadsgrond, dat kàn natuurlijk niet. Dus na al die jaren besluiten welstandscommissies, nuffige ambtenaren en een aantal regelzuchtige bewoners deze ongereguleerde semi-illegale vrijplaats eens even naar de moderne tijd te brengen. Onder het mom dat àls je iets wil verneuken, je dat het beste onder de vlag van gezamenlijkheid kan doen, komt er nu een ‘Gezamenlijke Binnentuin’. Met een heus ‘Beplantingsplan’. En als kers op de regelwaanzin van deze tijd: Een ‘Vereniging’ die ‘Tuinregels’ gaat opstellen en toe gaat zien op een tijdige dagelijkse ‘Afsluiting’ van de tuin. Want allejezus nog aan toe, laat vooral niet toe dat iemand ’s avonds laat onder een boom gaat zitten.

En iets in mij zegt dat met de komst van een ‘Beplantingsplan’, de ‘Vereniging’ en diens ‘Tuinregels’ het bouwen van hutten en graven van kuilen voorgoed weg gemanaged zal zijn. Kan iedereen een aflaat aanschaffen door een tientje over te maken naar Jantje Beton, zodat die arme stadskindjes er tòch nog ergens een rubberen tegelplaatsje bij krijgen, en kunnen de betrokkenen verder in alle rust zelfgenoegzaam uitkijken op een zielloze, maar eindelijk keurig aangeharkte binnentuin.